1 ἔλεγεν δὲ καὶ πρòς τοὺς μαθητάς ἄνθρωπός τις ἠ̃ν πλούσιος ὃς εἰ̃χεν οἰκονόμον καὶ οὑ̃τος διεβλήθη αὐτω̨̃ ὡς διασκορπίζων τὰ ὑπάρχοντα αὐτου̃ |
2 καὶ φωνήσας αὐτòν εἰ̃πεν αὐτω̨̃ τί του̃το ἀκούω περὶ σου̃ ἀπόδος τòν λόγον τη̃ς οἰκονομίας σου οὐ γὰρ δύνη̨ ἔτι οἰκονομει̃ν |
3 εἰ̃πεν δὲ ἐν ἑαυτω̨̃ ὁ οἰκονόμος τί ποιήσω ὅτι ὁ κύριός μου ἀφαιρει̃ται τὴν οἰκονομίαν ἀπ' ἐμου̃ σκάπτειν οὐκ ἰσχύω ἐπαιτει̃ν αἰσχύνομαι |
4 ἔγνων τί ποιήσω ἵνα ὅταν μετασταθω̃ ἐκ τη̃ς οἰκονομίας δέξωνταί με εἰς τοὺς οἴκους αὐτω̃ν |
5 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα ἕκαστον τω̃ν χρεοφειλετω̃ν του̃ κυρίου ἑαυτου̃ ἔλεγεν τω̨̃ πρώτω̨ πόσον ὀφείλεις τω̨̃ κυρίω̨ μου |
6 ὁ δὲ εἰ̃πεν ἑκατòν βάτους ἐλαίου ὁ δὲ εἰ̃πεν αὐτω̨̃ δέξαι σου τὰ γράμματα καὶ καθίσας ταχέως γράψον πεντήκοντα |
7 ἔπειτα ἑτέρω̨ εἰ̃πεν σὺ δὲ πόσον ὀφείλεις ὁ δὲ εἰ̃πεν ἑκατòν κόρους σίτου λέγει αὐτω̨̃ δέξαι σου τὰ γράμματα καὶ γράψον ὀγδοήκοντα |
8 καὶ ἐπή̨νεσεν ὁ κύριος τòν οἰκονόμον τη̃ς ἀδικίας ὅτι φρονίμως ἐποίησεν ὅτι οἱ υἱοὶ του̃ αἰω̃νος τούτου φρονιμώτεροι ὑπὲρ τοὺς υἱοὺς του̃ φωτòς εἰς τὴν γενεὰν τὴν ἑαυτω̃ν εἰσιν |
9 καὶ ἐγὼ ὑμι̃ν λέγω ἑαυτοι̃ς ποιήσατε φίλους ἐκ του̃ μαμωνα̃ τη̃ς ἀδικίας ἵνα ὅταν ἐκλίπη̨ δέξωνται ὑμα̃ς εἰς τὰς αἰωνίους σκηνάς |
10 ὁ πιστòς ἐν ἐλαχίστω̨ καὶ ἐν πολλω̨̃ πιστός ἐστιν καὶ ὁ ἐν ἐλαχίστω̨ ἄδικος καὶ ἐν πολλω̨̃ ἄδικός ἐστιν |
11 εἰ οὐ̃ν ἐν τω̨̃ ἀδίκω̨ μαμωνα̨̃ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε τò ἀληθινòν τίς ὑμι̃ν πιστεύσει |
12 καὶ εἰ ἐν τω̨̃ ἀλλοτρίω̨ πιστοὶ οὐκ ἐγένεσθε τò ὑμέτερον τίς ὑμι̃ν δώσει |
13 οὐδεὶς οἰκέτης δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν ἢ γὰρ τòν ἕνα μισήσει καὶ τòν ἕτερον ἀγαπήσει ἢ ἑνòς ἀνθέξεται καὶ του̃ ἑτέρου καταφρονήσει οὐ δύνασθε θεω̨̃ δουλεύειν καὶ μαμωνα̨̃ |
14 ἤκουον δὲ ταυ̃τα πάντα οἱ Φαρισαι̃οι φιλάργυροι ὑπάρχοντες καὶ ἐξεμυκτήριζον αὐτόν |
15 καὶ εἰ̃πεν αὐτοι̃ς ὑμει̃ς ἐστε οἱ δικαιου̃ντες ἑαυτοὺς ἐνώπιον τω̃ν ἀνθρώπων ὁ δὲ θεòς γινώσκει τὰς καρδίας ὑμω̃ν ὅτι τò ἐν ἀνθρώποις ὑψηλòν βδέλυγμα ἐνώπιον του̃ θεου̃ |
16 ὁ νόμος καὶ οἱ προφη̃ται μέχρι ’Ιωάννου ἀπò τότε ἡ βασιλεία του̃ θεου̃ εὐαγγελίζεται καὶ πα̃ς εἰς αὐτὴν βιάζεται |
17 εὐκοπώτερον δέ ἐστιν τòν οὐρανòν καὶ τὴν γη̃ν παρελθει̃ν ἢ του̃ νόμου μίαν κεραίαν πεσει̃ν |
18 πα̃ς ὁ ἀπολύων τὴν γυναι̃κα αὐτου̃ καὶ γαμω̃ν ἑτέραν μοιχεύει καὶ ὁ ἀπολελυμένην ἀπò ἀνδρòς γαμω̃ν μοιχεύει |
19 ἄνθρωπος δέ τις ἠ̃ν πλούσιος καὶ ἐνεδιδύσκετο πορφύραν καὶ βύσσον εὐφραινόμενος καθ' ἡμέραν λαμπρω̃ς |
20 πτωχòς δέ τις ὀνόματι Λάζαρος ἐβέβλητο πρòς τòν πυλω̃να αὐτου̃ εἱλκωμένος |
21 καὶ ἐπιθυμω̃ν χορτασθη̃ναι ἀπò τω̃ν πιπτόντων ἀπò τη̃ς τραπέζης του̃ πλουσίου ἀλλὰ καὶ οἱ κύνες ἐρχόμενοι ἐπέλειχον τὰ ἕλκη αὐτου̃ |
22 ἐγένετο δὲ ἀποθανει̃ν τòν πτωχòν καὶ ἀπενεχθη̃ναι αὐτòν ὑπò τω̃ν ἀγγέλων εἰς τòν κόλπον ’Αβραάμ ἀπέθανεν δὲ καὶ ὁ πλούσιος καὶ ἐτάφη |
23 καὶ ἐν τω̨̃ ἅ̨δη̨ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτου̃ ὑπάρχων ἐν βασάνοις ὁρα̨̃ ’Αβραὰμ ἀπò μακρόθεν καὶ Λάζαρον ἐν τοι̃ς κόλποις αὐτου̃ |
24 καὶ αὐτòς φωνήσας εἰ̃πεν πάτερ ’Αβραάμ ἐλέησόν με καὶ πέμψον Λάζαρον ἵνα βάψη̨ τò ἄκρον του̃ δακτύλου αὐτου̃ ὕδατος καὶ καταψύξη̨ τὴν γλω̃σσάν μου ὅτι ὀδυνω̃μαι ἐν τη̨̃ φλογὶ ταύτη̨ |
25 εἰ̃πεν δὲ ’Αβραάμ τέκνον μνήσθητι ὅτι ἀπέλαβες τὰ ἀγαθά σου ἐν τη̨̃ ζωη̨̃ σου καὶ Λάζαρος ὁμοίως τὰ κακά νυ̃ν δὲ ὡ̃δε παρακαλει̃ται σὺ δὲ ὀδυνα̃σαι |
26 καὶ ἐν πα̃σι τούτοις μεταξὺ ἡμω̃ν καὶ ὑμω̃ν χάσμα μέγα ἐστήρικται ὅπως οἱ θέλοντες διαβη̃ναι ἔνθεν πρòς ὑμα̃ς μὴ δύνωνται μηδὲ ἐκει̃θεν πρòς ἡμα̃ς διαπερω̃σιν |
27 εἰ̃πεν δέ ἐρωτω̃ σε οὐ̃ν πάτερ ἵνα πέμψη̨ς αὐτòν εἰς τòν οἰ̃κον του̃ πατρός μου |
28 ἔχω γὰρ πέντε ἀδελφούς ὅπως διαμαρτύρηται αὐτοι̃ς ἵνα μὴ καὶ αὐτοὶ ἔλθωσιν εἰς τòν τόπον του̃τον τη̃ς βασάνου |
29 λέγει δὲ ’Αβραάμ ἔχουσι Μωϋσέα καὶ τοὺς προφήτας ἀκουσάτωσαν αὐτω̃ν |
30 ὁ δὲ εἰ̃πεν οὐχί πάτερ ’Αβραάμ ἀλλ' ἐάν τις ἀπò νεκρω̃ν πορευθη̨̃ πρòς αὐτοὺς μετανοήσουσιν |
31 εἰ̃πεν δὲ αὐτω̨̃ εἰ Μωϋσέως καὶ τω̃ν προφητω̃ν οὐκ ἀκούουσιν οὐδ' ἐάν τις ἐκ νεκρω̃ν ἀναστη̨̃ πεισθήσονται |